A long story short:

Tweestrijd tussen hoofd en handen

Opgegroeid als dochter van zakelijk ingestelde technisch directeur als vader en kunstzinnige, warrige moeder heb ik me lang in een soort spagaat gevoeld; Ik had zonder meer mijn moeders creatieve genen meegekregen, maar ik leerde ook makkelijk en leek wat van mijn vaders technisch inzicht te hebben gekregen. Ik wilde in mijn hart het liefste 'tekenaar' worden, maar het werd me snel duidelijk dat mijn vader dat niet als serieus beroep zag. Omdat het thuis allesbehalve rustig was, Ik besloot op zoveel mogelijk op 'safe' te gaan. 

Toch naar de academie

Na wat omzwervingen in ondersteunende banen in de grafische sector ben ik op mijn 25e alsnog naar de kunstacademie gegaan, maar dan wel op de faculteit "Kunst, Media & Technologie" van de HKU, want daar zou ik een 'ingenieurstitel' krijgen en waarschijnlijk makkelijker een baan. (Kijk dan papa, goed he!)

Hoewel het oprecht een heerlijke tijd is geweest, heb ik het meest genoten van de periodieke Masterclasses bij de afdeling 'Animatie' waar wél met tekenen en handen werd gewerkt, maar ik durfde nooit echt de overstap te maken. Na mijn Master ben ik vrijwel direct voor mezelf begonnen als videograaf en mediamaker voor de culturele sector. Zo kwam ik ook met cultuureducatie in contact en heb ik ook nog een opleiding tot beroepskunstenaar in de klas gedaan, waarna ik zo'n 10 jaar als enerzijds mediamaker en anderzijds mediakunstjuf werkte.

Nog steeds op safe

Ook allemaal best leuk, het liep goed en de klanten waren super tevreden (want ik werkte net zolang tot het perfect was), maar ikzelf niet. Ik was vooral bezig met het afstemmen op de wensen en behoeften van anderen en vergat daarbij mijn eigen wensen en grenzen te leren kennen, laat staan behartigen, wat resulteerde in een burn-out. Ik voelde ook dat als ik om de creatieve brei heen zou blijven draaien en het nooit een echte kans zou geven om mijn eigen werk te gaan maken, ik mezelf mijn levensgeluk ontnam. Ik besloot dus dat een ommekeer nodig was.

De hang naar perfectie loslaten

'Perfectie is angst in een bontjas' zei een van mijn mentoren me ooit eens en dat was de spijker op zijn kop. Want laten we wel wezen; al die dingen die ik deed en die niet goed voor me waren, kwamen voort uit angst om afgewezen te worden. Door mijn vader, door mijn klanten en de maatschappij. En datgene wat ik NIET deed: zelf creatief werk maken, durfde ik niet, uit VOORZORG om er niet op afgewezen te worden. Maar ik ging eraan kapot om niet mijn eigen leven te leven. 

De magie van de restrictie

Lou diende zich aan; het eigenzinnige poppetje met het vierkante hoofdje, wat vanaf het eerste moment een entiteit op zichzelf bleek.
Ik ging tekenen, Lou-illustraties gecombineerd met natuurlijke elementen die ik dan weer fotografeerde. Omdat ik door mijn burn-out maar beperkte energie en concentratie had, legde ik mezelf de restrictie op dat ik alle tekeningen binnen een half uur getekend en gefotografeerd moest hebben. En door die 'haast' kon ik het simpelweg niet perfect doen. Ik merkte echter direct dat er juist hierdoor een zekere mate van 'energie' in de tekening bleef, die ik normaliter verloor met al het gegum en aanpassen.

Wabi Sabi cultiveren

In de jaren die volgden ben ik twee sporen gaan volgen: Die van persoonlijke ontwikkeling in de vorm van allerlei (beroeps)trainingen waarbij ik leerde hoe ik meer mezelf kon zijn en authentieker vanuit mijn eigen essentie kon leven. Hierbij kwam logischerwijs bezieling en bezield leven ook op het toneel. Ik leerde hoe ik het over kon dragen en ook wat de valkuilen zijn. Daarnaast ging ik me meer verdiepen in Wabi Sabi: de schoonheid in imperfectie en hoewel die filosofie perfect aansluit bij het vrijer worden in het creatieve proces, blijkt het ook een belangrijk hulpmiddel in persoonlijke groei te zijn. 

Schatvinderij

In Schatvinderij komen vele elementen van mijn eigen zoektocht samen; ik deel al het waardevolle wat ik op mijn persoonlijke pad ben tegengekomen; creatieve oefeningen, filosofische inzichten, energetische opschoningen, inspirerende helden en heldinnen en nog veel meer. Ik hoop daarmee waardevolle schatkaarten te bieden naar die delen in jouzelf die schitterend liggen te wachten tot ze het daglicht mogen zien.